Το πέρασμα μέσα από τη Genova απαραίτητο αφού 15 ημέρες περίπου πριν, έγινε το δυστύχημα (2018) όταν έπεσε μια από τις τεράστιες γέφυρες, παρασέρνοντας στο θάνατο αρκετούς. Τυχερός, αφού η διαδρομή μου ήταν να περάσω από εκεί, αλλά λόγω της καταιγίδας που έβλεπα, με έκανε να αλλάξω πορεία διαλέγοντας τη βόρεια διαδρομή για το Col De La Bonnette.
Το ταξίδι με την υπερμοτοσικλέτα ΚΤΜ 1290s είναι από εκείνα που μένουν βαθιά μέσα σου για πάντα.
Η συνέχεια έχει Rapalo (Ράπαλο) H διαμονή μου ήταν προγραμματισμένη στο υπέροχο camping, (τρίτη φορά) η βραδιά ιδιαίτερα βροχερή, αλλά ο σωστός εξοπλισμός όμως, έκανε υπέροχα τη δουλειά του, κρατώντας στεγνά τα πάντα ώστε να έχω ένα υπέροχο ύπνο υπό τον ήχο της βροχής.
Το Ράπαλο είναι μια φημισμένη λουτρόπολη με τις αριστοκρατικές επαύλεις, τις οικοδομές βαμμένες σε παστέλ αποχρώσεις, αλλά και το γεμάτο ζωντάνια λιμάνι της, λίγους μήνες μετά (2018) έπαθε μεγάλες καταστροφές από τα κύματα, που κατέστρεψαν σχεδόν όλα τα πλεούμενα . Ο παραλιακός δρόμος με τους φοίνικες που κατέληγε στο μικρό κάστρο του 16ου αι. που είναι και ο κύριος πόλος έλξης τουριστών σχεδόν είχε ολοκληρωτική καταστροφή.
Ας αφήσουμε όμως τι έγινε λίγο καιρό μετά από το ταξίδι μου και ας δούμε πως το είδα εγώ. Ο περίπατος στην πόλη αυτή ήταν υπέροχος, έχοντας σύμμαχο τον καλό καιρό, αφού εξ άλλου οι θερμοκρασίες παρόλο που ήταν καλοκαίρι είναι θαυμάσιες, έτσι ώστε η βόλτα με τη μοτοσικλέτα προς το Portofino να είναι ευχάριστη. Τα ωραία καφέ και εστιατόρια στη παραλία δίνουν χρώμα σε αυτή την όμορφη πόλη.
Και πήρα τον δρόμο με την μηχανή με πρώτο σταθμό τη Santa Margherita, την πιο θελκτική λουτρόπολη της Δυτικής Ριβιέρας. Με την πρώτη ματιά σε αυτή η πόλη, διέκρινα τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα επιβλητικά αριστοκρατικά μέγαρα, την υπέροχη προκυμαία, τα παλαιοπωλεία κλπ. Η παραλία της μου τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον, αυτά τα χρώματα στις ξαπλώστρες, μπλε και κόκκινες, τα σπιτάκια όπου αλλάζεις το μαγιό σου και αυτά σε εναλλαγή του μπλε και κόκκινου είναι, όλα αυτά βέβαια είναι στο κέντρο της πόλης. Τα μικρά ή μεγάλα σκάφη είναι αρόδου στη θάλασσα και άλλα έξω από αυτή, έδιναν και αυτά το δικό τους χρώμα εδώ.
Εάν δεν βαριέσαι, περπατώντας στο δρόμο της βόλτας στην παραλία, έχει σειρά από παγκάκια για ξεκούραση με θέα, έτσι απόλαυσα αυτό το απόγευμα με το δροσερό καλοκαιρινό καιρό. Στην παραλία τους θα δεις και το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου του εξερευνητή, εντύπωση μου έκαναν η ιδιαιτερότητα των κτιρίων της που πραγματικά ήταν αξιοπρόσεκτη. Κοιτάζοντας τα, νόμιζες τα σχέδια που είχαν επάνω στους τοίχους, γύρω από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια τους, ήταν ανάγλυφα γύψινα, παρατηρώντας καλύτερα όμως, έβλεπες υπέροχες ζωγραφιές, τα περισσότερα ήταν έτσι ακριβώς, δημιουργώντας υπέροχα κτήρια .
Η συνέχεια ήταν το Portofino, αυτή η γραφική παραθαλάσσια πόλη, που είναι ίσως το ποιο γνωστό λιμάνι για θαλαμηγούς, το οποίο βρίσκεται στην νότια άκρη της ομώνυμης χερσονήσου.
Η πόλη του Portofino με το λιμάνι του, είναι ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα τοπία της Ιταλίας και πραγματικά με γοήτευσε πλησιάζοντας, αλλά και με αποθάρρυνε να πάω να το δω, (έφτασα 50 μέτρα) αφού ο κόσμος ήταν τόσος πολύς, που δεν έβρισκα χώρο να παρκάρω τη μοτοσικλέτα μου. Την επόμενη φορά ίσως να μπορέσω να το απολαύσω, τώρα απλά, ένα πήγαινε έλα με τη μοτοσικλέτα αυτή την υπέροχη διαδρομή, που ίσως είναι από τις ομορφότερες εδώ στη Δυτική Ριβιέρα, η Ριβιέρα Πονέντε.
