Στο χάζεμα διαδικτυακά έπεσα σε βίντεο με ταξίδι που το έλεγαν Dominar Trans-Siberian Odyssey και έδειχνε τρεις Ινδούς να διασχίζουν 6 χώρες, κάνοντας 15600 χιλιόμετρα, σε 53 ημέρες.
Ως εδώ καλά, ψάχνοντας είδα ότι είναι 400άρι, φοράει το ίδιο μοτέρ με το ΚΤΜ 390 και βασικά εκεί που το πήγαν, ήταν περίεργο λόγω εμφάνισης της μοτοσικλέτας, street.
Μάλιστα ψήθηκα και ζήτησα να το δω και μετά να το ταξιδέψω σαν on off, δηλαδή σαν να είχα ένα εντουράκι.
Ένα ξεκίνημα λοιπόν (σαν να ήταν η πρώτη μου φορά) με μια μοτοσικλέτα Value for money, σε ένα travel low budget. Δηλαδή μια μοτοσικλέτα χαμηλού κυβισμού και χρημάτων για τα κυβικά της, μια σκηνούλα και όπου βρεθώ, δίχως να έχω στο μυαλό μου τίποτα από όλα αυτά που θα έκανα. Τη φόρτωσα με επιείκεια, προσπαθώντας να μην πάρω τα πάντα, αλλά και πάλι ήμουν υπέρβαρος (συνηθισμένος) όμως, σε μια σχαρίτσα έβαλα το σάκο και μια σκηνή και στο ντεπόζιτο ένα tank bag.
Τα δύσκολα λοιπόν τα έκανε εύκολα, αυτή η μοτοσικλέτα που είναι VFM, με ταξίδεψε αξιοπρεπέστατα από άσφαλτο, από μέσα δρόμους όπως ταξιδεύω και με τις μεγάλες μοτοσικλέτες, κρατώντας άνετα τα χλμ. δίχως να ανεβοκατεβάζω ταχύτητες. Η συμπεριφορά της στα στροφιλίκια, ήταν άψογη, δίχως κουνήματα, ανέβαζε εύκολα χλμ. και άλλο τόσο τα κατέβαζε, χάρη στα καλά της φρένα. Σελάρα και μάλιστα ξεκούραστη και φαρδιά, ικανή να σε βγάλει πολλά χλμ. δίχως πονάκια, με την κατανάλωση μάλιστα στα 3.5 λίτρα τα 100, αργείς να κατέβεις. Να φανταστείτε πρώτη στάση, για να δω και ένα φίλο ήταν στο Κιάτο, ειδάλλως θα συνέχιζα.
Και πάμε στα δύσκολα, δηλαδή να κάνω ότι είχα στο μυαλό μου, να ανέβω στη Δροσοπηγή πίσω από τη Ζήρεια σε μια δύσκολη ανηφορική διαδρομή, που μου είπε και ο φίλος μου για το οροπέδιο της Σκαφιδιάς. Εδώ συνέχισε να με εντυπωσιάζει, στα χωμάτινα κομμάτια με άνεση πέρναγε ότι είχε από κάτω, δεν κόμπιασε ο κινητήρας στα ανηφορικά πέτρινα, παράλληλα σου έδινε μια σιγουριά, ότι τα περνάω όλα.
Όταν όμως είσαι με μια μοτοσικλέτα και έχεις να κάνεις μια άγνωστη χωμάτινη διαδρομή, που δεν ξέρεις αν θα είναι δύσκολη η εύκολη, σίγουρα δεν θα διάλεγες τέτοιου τύπου. Εδώ όμως ήμουν με το Dominar και καλώς η κακώς θα την έκανα τη διαδρομή, αφού έτσι ήταν το σκεπτικό μου από την αρχή.
Λόγω ότι έχω την ανάλογη τρέλα, ώστε να κάνω αυτά, που δεν κάνουν οι λογικοί αναβάτες, είχα δει και τους Ινδούς να κάνουν ατελείωτα χωμάτινα ταξίδια, είπα γιατί όχι και εγώ. Και καλά έκανα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι δεν χρειάζεσαι χιλιάδες ευρώ για να πας παντού.
Δεν σκέφτηκα καθόλου εάν είναι street, απλά την πήγα από εκεί που θα πήγαινα με οποιοδήποτε on off, αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι, προσαρμογής μου με τη μοτοσικλέτα, που σίγουρα δεν με δυσκόλεψε. Ίσως με άλλα λάστιχα θα ένιωθα ποιο άνετα, αλλά και πάλι, επειδή ήταν στεγνός ο τόπος, δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες, μάλλον καμία, για να είμαι ειλικρινής.
Το 1ο βίντεο είναι αρκετό σε χρόνο επίτηδες, ώστε να καταλάβετε την ιδιαιτερότητα αυτής της μοτοσικλέτας, είναι μια μοτοσικλέτα που θα σε πάει πραγματικά παντού. Από την πόλη, στο ταξίδι και από εκεί, όπου εσύ θέλεις, δεν θα σου πει όχι, αντίθετα θα αισθανθείς όμορφα, αφού δεν έδωσες ένα σκασμό λεφτά, για να κάνεις το κέφι σου.
Στους πετρόχτιστους χωματόδρομους λοιπόν όλα καλά, στην άσφαλτο καλύτερα, άνετα λοιπόν και δίχως άγχος, εάν θα με πάει, συνέχισα το travel adventure.
Οδηγούσα πλέον και είχα γίνει ένα με τη μοτοσικλέτα, πραγματικά δένομαι μαζί τους, με αποτέλεσμα να χαίρομαι κάθε στιγμή οδηγικής απόλαυσης. Πήγα παντού και το ευχαριστήθηκα, έπεσα σε σκοτάδια και λάσπη (φώτα απίθανα Led), ανέβηκα σε δύσκολα κομμάτια, έτρεξα στα ορεινά ασφάλτινα κομμάτια, την ευχαριστήθηκα.
Tracer
Ένα καφεδάκι όμως εκεί σε ψηλή ραχούλα, αναγκαίο.
