Ελεύθερη Ελλάδα ήταν πάντα η Ευρυτανία, κι όμως ηταν ένας τόπος παραμελημένος και άγνωστος, που υπέφερε από τον εμφύλιο πόλεμο, αυτή την άγνωστη ιστορία που οι νεότεροι δεν διδαχτήκαμε ποτέ. Οι ιστορίες είναι όμως ακόμα ζωντανές, αφού ζωντανοί είναι και οι άνθρωποι που τις έζησαν.
Πλησιάζοντας στον Προυσό, το μοναστήρι της Παναγίας ξετυλίγεται μέσα από τη πρωινή ομίχλη και εμφανίζεται μεγαλοπρεπές μέσα στη χαράδρα του Προυσιώτη ποταμού. Μια εικόνα που σου χαρίζεται μόνο τα πρωινά, αφού τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας δύσκολα φτάνεις από τους τουρίστες.
Βγαλμένο σαν από παραμύθι το μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας στέκει στον γκρεμό του Προυσού, το τοπίο, απόκοσμο. Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 829-842 μ.Χ και συνδέεται με την εμφάνιση της ιεράς εικόνας της Παναγίας, από την Προύσα της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας. Στο ναό φυλάσσεται θαυματουργή εικόνα που είναι πόλος έλξης για χιλιάδες πιστούς.
Σύμφωνα με την παράδοση τα αστέρια που βρίσκονται πάνω στην εικόνα τα αφιέρωσε στην Παναγία ο Καραϊσκάκης, στο μοναστήρι λειτουργεί μουσείο με χειρόγραφους κώδικες, σπάνια βιβλία, ιερά σκεύη, λειψανοθήκες, δισκοπότηρα και ένα σπαθί του 1821.
Ανά τους αιώνες το μοναστήρι δέχτηκε πολλές επιθέσεις με τελευταία καταστροφή αυτή του 1944 από τους Γερμανούς.
Τα καφενεδάκια στη πλατεία, θα σου δώσουν θέα και καλό ελληνικό καφέ, δίπλα στον Προυσιώτη ποταμό όμως, υπάρχει το νοστιμότατο προσούτο (που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από της Πάρμας) και τα υπόλοιπα αλλαντικά, είναι μια καινοτόμος επιχείρηση η αλλαντοποιία Στρεμμένου, που έχω επισκεφθεί παλαιότερα σε ένα απίθανο περιβάλλον.
Τέτοιες μικρές γωνιές να είχε η Ελλάδα σαν και αυτό και δεν θα προσφέραμε μόνο παραλίες, καθαρό αέρα και φύση.
Γοητευτική, δυσπρόσιτη και επιβλητική η διαδρομή για το «Πάντα Βρέχει» το οποίο είναι ένα από τα πιο ξακουστά αξιοθέατα της Ευρυτανίας. Η άγρια ομορφιά του και η δύσκολη πρόσβαση προκαλούν ακόμη περισσότερο τον επισκέπτη να το ανακαλύψει.
Η διαδρομή που οδηγεί στο φαράγγι είναι εκπληκτική με το μεγαλείο της φύσης να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τα γειτονικά χωριά, που θα συναντήσετε, οι κατάφυτες πλαγιές, τα πανύψηλα έλατα, τα περίτεχνα βράχια που κρέμονται πάνω από το δρόμο και το καταπράσινο όρος της Καλιακούδας θα σας κρατούν συντροφιά κατά τη διάρκεια της συναρπαστικής σας περιήγησης, απολαύστε την.
Και εκεί που στενοχωριόμουν παλιά ότι τα μονοπάτια – χωματόδρομοι της Ευρυτανίας θα καταλήξουν στην αιώνια μνήμη, αφού ούτε καθαρίζονται ούτε επαρκή σήμανση έιχαν, ασφάλτινοι και χωμάτινοι δρόμοι τα καλύπτουν με γοργούς ρυθμούς, έφτασε η ανάπτυξη.
Ας είναι, έτσι και δεν έχεις φροντίσει για τα απαραίτητα σου φαγητό η καφέ, νερό, μάλλον δεν θα βρεις, εδώ είμαστε ένα βήμα, πιο κοντά στον Θεό.
Χρόνια πολλά πίσω, τότε που δύσκολα έβρισκες ασφάλτινη διαδρομή, ήταν διαφορετικά, είμασταν έτοιμοι για όλα, τώρα μπορείς να την πατήσεις, λες, άσφαλτος είναι, κάτι θα βρω.
Και οι αντιθέσεις συνεχίζονται, από τον Προυσό μέχρι και τη Δομνίστα, ανάμεσα στα ψηλά βουνά, τα βαθιά φαράγγια και τα ορμητικά ποτάμια της Ευρυτανίας, ανακαλύπτουμε την ψυχή μιας ορεινής Ελλάδας, που ακροβατεί ανάμεσα στη μυστικιστική φύση και την τουριστική ανάπτυξη.
Ο Τόρνος και η Καστανιά, είναι τα χωριά που θα συναντήσουμε στη διαδρομή μας μέχρι το τελευταίο προπύργιο της ασφάλτου, που πλέον είναι στον Πρόδρομο, μετά ξεκινάει η «άγονη γραμμή», η αλλιώς, χωμάτινη διαδρομή που αλλάζει ανάλογα τις καιρικές συνθήκες, αλλά είναι αποκαλυπτική. Οι απόκρημνες πλαγιές του Κεραμιδίου, γκρεμίζονται κυριολεκτικά σχεδόν μέσα στον Κρικελλοπόταμο, που σαν φίδι κυλάει ανάμεσα στις ατελείωτες χαράδρες.
Τα χωριά ζωντανεύουν τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές από τους τουρίστες, χάρη στην αειθαλή φύση της περιοχής. Στην «άγονη γραμμή» πάλι, ούτε αυτό δεν συμβαίνει, εδώ ερημώνουν μετά τον Αύγουστο.
Tracer
