Οι μέρες πλησιάζουν (2008) και ακόμα προσπαθώ να πάρω την βίζα για το ταξίδι, 3 φορές για τις διατυπώσεις πήγα στην πρεσβεία της Ινδίας και τελικά τα κατάφερα. Αναχώρηση για Άμστερνταμ και από εκεί θα έπαιρνα την πτήση για Νέο Δελχί, ο άλλος κόσμος που δεν γνώριζα με διαφορετικό, ποιο σκούρο χρώμα και με σαρίκια ήταν εκεί, στην αναμονή. Μετά από πολύ ώρα στην αναμονή για τις διατυπώσεις, κατάφερα να μπω στο αεροπλάνο όπου θα με πέταγε στην χώρα που ονειρευόμουν μικρός.
Μαχαραγιάδες και πρίγκιπες με όμορφες κοπέλες, τίγρεις με ελέφαντες και όλα αυτά που ζούσαμε διαβάζοντας τα παραμύθια. Γιατί τελικά παραμύθια ήταν. 8 ώρες πτήση ήταν αρκετές να καταλάβω ότι ταξιδεύω σε άλλο κόσμο, όταν άρχισα να ζούσα πρωτόγονες καταστάσεις ήδη μέσα στο αεροπλάνο. Άφιξη στο Δελχί στις μια τα μεσάνυχτα και μετά από πολλούς ελέγχους βγήκα στον άλλο κόσμο, τι το ήθελα, τα κορναρίσματα ακόμη βουίζουν στα αυτιά μου. Ένα απέραντο τρελοκομείο, Ηλία μου φωνάζει ο Ramesh, ‘συνεργάτης της μου εδώ και χρόνια’ γρήγορα εδώ, και σπρώχνοντας κατάφερα να μπω στο αυτοκίνητο του. Ποια φανάρια, ποιες προτεραιότητες, εδώ δεν ισχύει τίποτα, όποιος προλάβει πρόλαβε. Δεξιά αριστερά άνθρωποι στα όρια της εξαθλίωσης με μια τέντα για ταβάνι ξαπλωμένοι μες στους δρόμους με αγελάδες, σκυλιά, γουρούνια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εδώ είναι ο τρίτος κόσμος.
Η μυρωδιά δεν περιγράφεται, μου το είχαν πει αλλά δεν το φανταζόμουν, αυτή η βρωμά που διαχέετε στους δρόμους και μιλάμε για την πρωτεύουσα, μόνο αν ζήσεις εδώ θα καταλάβεις πόσο τυχεροί ήμαστε που ζούμε στην Ελλάδα μας. Πρωινό, εδώ μάλιστα, αν φας έχεις πάει τρέχοντας στην τουαλέτα, ένα γάλα κομμένο με διάφορα σκουπίδια μέσα και φαγητά, με κάρυ όλα, ένα τσάι και πολύ είναι. Δεν θα τρως τίποτα από πουθενά μου συνιστά ο Ramesh και να παίρνεις το χαπάκι σου!!!!! Ποιο? Το χαπάκι της Μαλάριας μου ξαναλέει και μένω ξερός, δεν έχω πάρει τίποτα από φάρμακα, εκτός από χάπια για την διάρροια τα οποία και τα χρησιμοποίησα όλα αναγκαστικά, μιας και είχα συνάψει καλές σχέσεις με την τουαλέτα, σε όλη την διάρκεια της παραμονής μου. Ωραία ας δούμε μέρα τι γίνετε έξω από εδώ, χιλιάδες ποδήλατα και ταξί 4 ατόμων που χωρεί 22!!!!!! Άτομα παρακαλώ, και λεωφορεία που κρέμονται σαν τσαμπιά ο κόσμος, όλοι οι καλοί χωρανε. 10.000 χιλιάδες νεκρούς καθημερινά από ατυχήματα επισήμως, το πόδι μου στην θέση του συνοδηγού αριστερά <‘δεξιά τιμόνι έχουν, κατάλοιπα από τους Άγγλους’> κόντευε να τρυπήσει την λαμαρίνα από τα φρεναρίσματα μου. Μεταφορικά μέσα από άλλη εποχή και σκηνές που δύσκολα μπορείς να φανταστείς και να επεξεργαστείς στο μυαλό σου, INCREDIBLE INDIA πραγματικά.
Τελικά φτάσαμε στο γραφείο και μετά από τηλέφωνα επισκεφτήκαμε ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια δερματίνων ρούχων με κάθετη παραγωγή, τιμές, λουλούδια και χιλιάδες υποκλίσεις μας ξενάγησαν από το βυρσοδεψείο μέχρι την τελική συσκευασία. 18.000 εργαζόμενους έχει και παράγει για όλο τον κόσμο, σάλες με χιλιάδες άτομα που εργάζονται σε τρελούς ρυθμούς,. Προσκεκλημένοι σε live music το βράδυ από τον Boss με πλούσια γεύματα οπτικά αλλά μόνο Nan, κάτι σαν πίτα λεπτή που την ψήνουν σε μαντέμι, με λίγο κοτόπουλο και τα κιλά φεύγουν σιγά σιγά. Το πρωί ένα Octavia με οδηγό που έστειλε ένας προμηθευτής μου από την Agra, θα μας μετέφερε στην γνωστή από το Taz Mahal πόλη, 200 χλμ. διαδρομή και 5 ώρες σε ένα αλαλούμ αντιθέσεων χρωμάτων και άκρως επικίνδυνων καταστάσεων με ελέφαντες, αγελάδες, καμήλες να διασχίζουν την εθνική οδό τους.
Τα αυτοκίνητα είναι χωρίς καθρέφτη, όλα τρακαρισμένα, οδηγούν όπως θέλουν και αν κάνουν λάθος, βάζουν όπισθεν και οδηγούν ανάποδα ακόμα και στην εθνική οδό. Όσο απομακρυνόμαστε από το Δελχί η κατάσταση χειροτερεύει και πάμε προς τον 4 κόσμο, γιατί εδώ είναι χειρότερα από τριτοκοσμικές συγκινήσεις που ήδη είχα ζήσει. Holiday inn Agra, εδώ θα κάνουμε μπάνιο και μες την χλιδή ένα καλό μασάζ, από σχετικό φυλλάδιο στην reception με όμορφες Ινδές και το ραντεβού κλείστηκε σε μια ώρα. Φρεσκοπλυμένος από το μαύρο νερό που έτρεχε η βρύση, ανέβηκα στον τελευταίο όροφο να απολαυσω και να δω την άλλη Ινδία, 4 πανέμορφες Ινδές με βοήθησαν, μου έδωσαν πετσέτες και με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο με μυρωδικά και απαλή μουσική, μου είπαν να γδυθώ και θα έρθει η κοπέλα, νόμιζα όμως !!! και χεστηκα όταν μπήκε ένας θηριώδης Ινδός αρκετά σκούρος που με διέλυσε, ευτυχώς δίχως άλλα.
Δείπνο στο ξενοδοχείο με τον προμηθευτή μου και όλο του το σοι οι όποιοι ρεύονται, κλανουν, τρώνε τα πάντα με τα χέρια και είναι μες την καλή χαρά. No problem Mr. Elias όταν το ακούω αυτό σημαίνει ότι έχουμε μεγάλο πρόβλημα, οι Ινδοί ποτέ δεν λένε όχι, για όλα πάντα απαντούν με ένα no problem που σημαίνει big problem στην συνέχεια. Το πρωι το Octavia μας περίμενε για να μας μεταφέρει στο Taz Mahal, μετά από αρκετή ώρα μέσα από την πόλη που είναι σαν οδηγείς μέσα από διαδήλωση, <εκατομμύρια κόσμου κυκλοφορούν παντού σαν τα μυρμήγκια > φτάσαμε στην είσοδο, από όπου και θα παίρναμε καμήλες για να μας μεταφέρουν στην κεντρική είσοδο για το στολίδι τους.
Μετά από έλεγχο και αφού αφήσαμε τσιγάρα, αναπτήρες, κινητά και οτιδήποτε άλλο επικίνδυνο κατά την κρίση τους, μας χρέωσαν σε ένα οδηγό λαμογιο ο όποιος είχε την ευθυνη για εμάς. Ένα πραγματικά έργο τέχνης που χρειάστηκε 24 χρόνια να χτισθεί στην μνήμη της γυναίκας του μαχαραγιά, μάρμαρο σκαλιστό όλο με ημιπολύτιμους λίθους παντού από τεχνίτες της περιοχής που φημίζονται για την χειροτεχνία. Όταν τελείωσαν αυτό το αριστούργημα ο μαχαραγιάς τους έκοψε τα χέρια και του αρχιτεχνίτη το κεφάλι, για να μην κατασκευάσει ποτέ κανένας άλλος παρόμοιο μαυσωλείο, τελικά πέθανε στην φυλακή όπου τον έβαλε ο ίδιος του ο γιος.
Ένα ταξίδι που δεν θα το έκανα αν δεν ήταν επαγγελματικό αλλά και δεν θα το κάνω ξανά εκτός αν υπάρξει μεγάλη ανάγκη, σίγουρα ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή και αναθεώρησα πολλά από την ζωή μου.
Tracer
