Στα σωθικά των Καρπαθίων

Bâlea Lac

Στα σωθικά των Καρπαθίων, κωδικός DN7C

Πρωινό καφεδάκι στην Craiova και καθημερινός έλεγχος πλέον στη μοτοσικλέτα, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων. Στα μεγάλα ταξίδια πρέπει να έχεις πάντα το νου σου σε οτιδήποτε περίεργο τύχει να δεις στη μοτοσικλέτα σου, όπως έτυχε να δω μια βίδα ξεβίδωτη στο προστατευτικό της αλυσίδας, με αποτέλεσμα να προλάβω το κομμάτι που κρεμότανε  στην άκρη.

Το ταξίδι γίνετε μοναχικό πλέον δίχως ωράρια, που, πότε, γιατί κλπ. εδώ αρχίζουν τα ωραία και με επιλογή να διαλέξω ανάμεσα σε 3 διαδρομές για το Transfagarasan, διαλέγω την 3^η επιλογή όπου θα έβλεπα την ενδοχώρα, ανάμεσα σε χωριουδάκια παρατημένα σχεδόν και διαδρομές καταπράσινες με περίεργη άσφαλτο όπου ήταν σαν λούνα παρκ.

Ιδιαίτερης σημασίας για εμένα η καταγραφή με βίντεο και φωτογράφιση διαφορετικών στόχων, είχε το αποτέλεσμα μια ευχάριστης ημέρας. Βγείτε από της διαδρομές τις γνωστές και ανακαλύψτε άλλες, θα με θυμηθείτε. Στόχος η αρχή της διαδρομής του Transfagarasan Curtea de Arges, (η αυλή του ποταμού Arges) όπου ξεχνώντας ότι είναι Παρασκευοσαββατοκύριακο και όλοι πάνε να ανέβουν στα βουνά, τα είδα όλα, ατελείωτο μποτιλιάρισμα ( καροτσάκι ) και ανάμεσα εγώ να προσπαθώ να ηρεμήσω, απολαμβάνοντας την υπέροχη πράγματι διαδρομή.

Η ιδιαιτερότητα του μοναχικού αναβάτη έχει τα πλεονεκτήματα της, χρόνια πολλά τώρα, δεκαετίες πίσω, θυμάμαι πόσες όμορφες μοτοσικλετιστικές στιγμές έζησα και χόρτασα πραγματικά, δίχως περιορισμούς η πρέπει. Τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι μοναδικά και πρέπει να τα ζεις όπως πραγματικά σου αρέσουν, όπως τα έχεις σκεφτεί,  όπου εσύ αποφασίζεις να πας, να σταματάς για μια φωτογραφία, δίχως άγχος.  Τα πρωινά είναι μεγάλο πλεονέκτημα για αυτούς που τους αρέσει το πρωινό ξύπνημα, είναι διαφορετικά, είναι μαγικά τα χρώματα που θα δείτε, άλλες εικόνες που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλες μέσα σας.

Το πέρασμα του όρους Fagaras δεν έγινε διάσημο από το ελαφρώς δύσκολο, σε επίπεδο προφοράς όνομά του »Transfagarasan», έγινε διάσημο μαζί και η ενδιαφέρουσα πλευρά της Ρουμανίας, η οδήγηση με μοτοσικλέτα, γιατί είναι ο ορισμός της ιδανικής διαδρομής, αλλά με πακέτο τη συγκλονιστική θέα, καθώς και την αίσθηση ελευθερίας που νιώθεις.

Εθνικό οδικό δίκτυο που συνδέει το Pitesti με το Sibiu, κατασκευάστηκε κάπου το 1970 με 1974, επί Τσαουσέσκου για στρατιωτικούς, κυρίως, λόγους, χαρακτηρίστηκε επίτευγμα της εποχής του καθώς εμπεριείχε μεγάλο οικονομικό και ανθρώπινο κόστος, διότι  το εργατικό δυναμικό δεν ήταν εξειδικευμένο και στα 2,000 περίπου μέτρα που φτάνει το πέρασμα, είναι απλά αλπικές συνθήκες.

Το Transfagarasan, όπως το γνωρίζουμε ή το έχουμε στο μυαλό μας (αν το έχουμε καν), ξεκινά λίγο μετά την Curtea de Arges, μια μικρή ιστορική πόλη περίπου 30 χιλιάδων κατοίκων.

Η διαδρομή σύντομα γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα καθώς περνώντας το τελευταίο χωριό βρίσκεσαι να οδηγείς μέσα σε ένα ορεινό μονοπάτι που περιβάλλεται από άγριο, παρθένο δάσος γεμάτο από πανύψηλα έλατα.

Στη διαδρομή μας συναντάμε το κάστρο Poenari όπου έζησε και πολέμησε ενάντια στους Οθωμανούς ο Βλάντ Ντρακούλ ή Βλαντ ο Παλουκωτής (Vlad Tsepes), ο Ρουμάνος πρίγκηπας που προσπάθησε να απελευθερώσει το έθνος του από την οθωμανική κατοχή και ενέπνευσε τον ήρωα Δράκουλα στο μυθιστόρημα του Bram Stoker.

Βέβαια, δεν έχει μεγάλη τουριστική αξία γιατί πλέον έχουν απομείνει χαλάσματα και φθάνεις μόνο από ένα μονοπάτι, που θα πρέπει να ανέβεις 1,500 σκαλοπάτια περίπου (το άφησα για άλλη φορά).

Συνεχίζοντας την διαδρομή και μέσα από  μερικές μικρές σήραγγες εφτασα στο εντυπωσιακό φράγμα Vidraru, που δανείστηκε  το όνομά του από την τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε χάρις σε αυτό και η οποία προέρχεται από τον ποταμό Arges

που πηγάζει από τις κορυφές του Transfăgărășan.

Η ανηφορική διαδρομή του Transfăgărășan είναι καλύτερη, παράλληλα χορταστική, αφού το μήκος της φτάνει σχεδόν τα 100 χιλιόμετρα, ξεκινώντας δε από την Curtea de Arges, όλη η διαδρομάρα  μέχρι και την κορυφή, δεν ισιώνει ούτε για 300 μέτρα.

Οι στροφές διαδέχονταν η μια την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό, που δυστυχώς λόγω υπερβολικής κίνησης δεν τη καταχάρηκα, αλλά θα επανέλθω δριμύτερος.

Η εντυπωσιακή θέα προς τη λίμνη έχει πολλά σκιερά κομμάτια, ανάμεσα τους δε στα έλατα, αρκούδες εμφανίζονται και είναι συχνό φαινόμενο βάσει πληροφοριών.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ανεβαίνοντας συναντησα διάφορα  chalet, που προσφέρουν διαμονή με εντυπωσιακή θέα, όπου η στάση για έναν καφέ είναι υποχρεωτική.

Λίγο ποιο πάνω μέσα σε καταπράσινη διαδρομή, έκανα ακόμη μερικά κλικ πριν τον επόμενο προορισμό,  όπου θα ήταν  το ομώνυμο κάμπινγκ πριν την κορυφή. Λάθος μου μεγάλο το συγκεκριμένο, που δήθεν το είχε μια κυρία και έπαιρνε 10 Lei από τον καθένα, δείχνοντας σου να διαλέξεις σε ένα βουνό, που θέλεις να μείνεις!!!!! δεν είχε καμία υποδομή ούτε καν ντους, εκτός από ένα κιόσκι, όπου πουλούσε διάφορα νερά κλπ. ο καθένας έβαζε φωτιές όπου ήθελε, ο άλλος έκοβε με αλυσοπρίονο κλαδιά, γενικά της που….νας. Τρομερή ζέστη την ώρα του στησίματος της σκηνής και σκέπασμα το βράδυ με το κρύο έντονο θα έλεγα,  Το μόνο καλό ήταν ότι δίπλα υπήρχε ένα ωραίο ξενοδοχείο, με καταπληκτική κουζίνα, πολύ κόσμο και τσάμπα όπως όλα, όπου απόλαυσα παγωμένη μπύρα με καλό φαγητό.

Νωρίς το πρωί ψήνοντας καφεδάκι, άρχισα να μαζεύω τα υπάρχοντα μου και σε άλλη παραλία που λένε, ήθελα να προλάβω τα μαγικά χρώματα του πρωινού στη λίμνη.

Πριν την Bâlea Lac όμως, υπάρχουν δέκα υπέροχα χιλιόμετρα που σε φέρνουν αντιμέτωπο με το δέος της κορυφής του βουνού, μικροί καταρράκτες δεξιά αριστερά δίνουν τη δική τους πινελιά στο ήδη μαγευτικό τοπίο. Σε διάφορα σημεία υπήρχαν πινακίδες για ελεύθερο κάμπινγκ και σας πληροφορώ ότι εκεί έμεινα το επόμενο βράδυ.

Τα ψηλά δέντρα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί αφού έχω πλέον ξεπεράσει τα 1.500 μέτρα υψόμετρο με το τοπίο να είναι Αλπικό πλέον και η κορυφή να είναι ορατή.

Ο δρόμος έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, οι ευθείες μεγαλύτερες, συνεχείς στροφές διαρκείας και πολλές, πολλές φουρκέτες, ενώ το τοπίο εναλλάσσεται με τρεχούμενα νερά και γκρεμνά, που αν πέσεις δε σταματάς ούτε με brembo.

Η ανυπομονησία να δεις από κοντά αυτά που έχεις διαβάσει ή έχεις χαζέψει στο Yutube φτάνει στο τέρμα της, η ταμπέλα  σε ενημερώνει ότι πλέον ξεπέρασες τα 1.700 μέτρα υψόμετρο και προχωράς προς τη σήραγγα, που έχει πόρτες στην αρχή και στο τέλος, αυτή ειναι που θα σε βγάλει στη βόρεια πλευρά του βουνού που περνώντας την, έχεις ήδη φτάσει στην Bâlea Lac, μια λίμνη που δημιουργήθηκε από το λιώσιμο του χιονιού και ήδη είσαι στο υψηλότερο σημείο που μπορείς να φτάσεις με μοτοσικλέτα (2,034 μέτρα).

Bâlea Lac

Εδώ αξίζει να στήσεις τη μοτοσικλέτα σου, να την φωτογραφήσεις και να περπατήσεις μέχρι την Cabana Bâlea Lac, τα πνευμόνια σου θα γεμίσουν με πεντακάθαρο αέρα. (αυτά βέβαια όχι σε ώρα που γίνετε της τρελής)

Και, φυσικά, υπάρχει το σημείο που χαρίζει καταπληκτική θέα προς τη διαδρομή (και φωτογραφίζονται όλοι) για την οποία, άλλωστε, ήρθα. Το drone (το καινούργιο, travel edition) που είναι μικρουλάκι, έκανε τη δουλειά του υπέροχα.

Ξεκινώντας από την Bâlea Lac, κατηφορίζω τη διάσημη διαδρομή που περιλαμβάνει ανοιχτές στροφές και φουρκέτες οπου πρέπει να οδηγήσεις με προσοχή, διότι ήδη υπάρχουν οι γρήγοροι, που ανεβαίνουν από το Sibiu. Μια ακόμη νύχτα εδώ σε ελεύθερο χώρο με πλήρη εξοπλισμό.

Επόμενος στόχος η Transalpina, τα πρωινά μαζέματα έτοιμα να φορτωθούν στο Tiger,  ως γνωστόν η κατηφόρα είναι μακράν πιο δύσκολη απ’ την ανηφόρα, ειδικά εγώ με το φόρτωμα που έχω. Οι ασπροκόκκινες  μπαριέρες σε βάζουν για τα καλά στο πνεύμα, (κιτρινόμαυρες στο ανέβασμα) εδώ ήρθες να οδηγήσεις και όχι να χαζολογήσεις, η κατάβαση είναι συνεχής αλλά όχι απότομη, δίνοντάς σου την ευκαιρία να απολαμβάνεις ταυτόχρονα, την εντυπωσιακή διαδρομή.

Η άσφαλτος έχει πολύ καλή πρόσφυση, αλλά έχει και πολλά σαμαράκια,  που πολλές φορές σε εκνευρίζουν.

Στα περίπου δέκα χιλιόμετρα από τη λίμνη  το στροφιλίκι του Τransfagarasan έχει σχεδόν τελειώσει αλλά η διαδρομή ανάμεσα στους βράχους συνεχίζεται με τον κωδικό 7C φτάνει στο τέλος της, 34 χλμ. είναι περίπου έως τη διασταύρωση από τη λίμνη και συνεχίζω άνετα μέχρι την υπέροχη πόλη του Sibiu.

Τελικά, τα Σαββατοκύριακα το πιθανότερο είναι να συναντήσεις μποτιλιάρισμα σε πολλά σημεία της διαδρομής και δεν συστήνεται.

Transalpina DC 67

Μετά το διάσημο Transfagarasan, «ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο» όπως το ονόμασε ο Jeremy Clarkson της Top Gear, είναι η Transalpina που βρισκόταν ήδη στο δρόμο μου. Και ήμουν έτοιμος για περισσότερα από 150 χιλιόμετρα απόλαυσης.

Η εθνική οδός Transfagarasan μπορεί να πάρει το μερίδιο του λέοντος των επισκέψεων από τους τουρίστες που ταξιδεύουν στη Ρουμανία λόγω των καμπυλών της και των θεαματικών αξιοθέατων, αλλά λίγοι ταξιδιώτες συνειδητοποιούν ότι υπάρχει ένας ακόμη υψηλότερος ορεινός δρόμος που περιμένει να εξερευνηθεί.

Tα βουνά Parang από το Novaci έως το Sebes, είναι η εθνική οδός 67 όπου έχει κερδίσει πραγματικά το ψευδώνυμό, Transalpina. Ονομάζεται επίσης ο δρόμος του βασιλιά, ο αυτοκινητόδρομος έχει μόλις αρχίσει να αναγνωρίζεται για το καταπληκτικό μέρος που είναι. Transalpina, ο υψηλότερος υψόμετρικά δρόμος στη Ρουμανία, που διασχίζει τα βουνά Parang

Η Ιστορία της Τρανσαλπίνας

Η αληθινή ιστορία της Τρανσαλπίνας είναι στην πραγματικότητα συζητήσιμη. Μία θεωρία δηλώνει ότι ο δρόμος δημιουργήθηκε από τους Ρωμαίους ως έναν τρόπο μετακίνησης προς και από τη Σαρμίζετζουσα, την κύρια πόλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη Ρουμανία, η οποία εξακολουθεί να φιλοξενεί πολλά ερείπια και είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος.

Οδός Transalpina και κορυφή Urdele στη Ρουμανία

Το 2007, ένα έργο δημόσιων έργων που αποσκοπούσε στον εκσυγχρονισμό της Transalpina ανοίγοντας τους δρόμους, ώστε να διευκολύνει τους τουρίστες να απολαμβάνουν την υψηλότερη εθνική οδό, στη χώρα. Θα χρειαστούν πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί, αλλά η κατασκευή ολοκληρώθηκε τελικά τον Απρίλιο του 2012. Ταυτόχρονα, πολλοί άνθρωποι αμφισβήτησαν την απόφαση, καθώς ο δρόμος ήταν παλαιότερα διαθέσιμος μόνο στους αληθινούς λάτρεις του βουνού με οχήματα κατάλληλα για το περιβάλλον.

Πότε να πάτε

Ένας πιθανός επισκέπτης της Transalpina πρέπει να θυμάται ότι ο δρόμος δεν είναι ανοιχτός όλο το χρόνο. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, ο αυτοκινητόδρομος είναι συνήθως κλειστός τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο λόγω της μεγάλης ποσότητας χιονόπτωσης και των επικίνδυνων καταστάσεων οδήγησης που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν. Με αυτό το πνεύμα, ένα άτομο που θέλει να ζήση την Transalpina σε όλο της το μεγαλείο,  θα πρέπει να σχεδιάσει ένα ταξίδι στα μέσα του έτους και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Κατά τη διάρκεια δε του φθινοπώρου, τα φυλλοβόλα δέντρα θα δουν τα φύλλα τους να αλλάζουν χρώμα, δημιουργώντας ένα απίστευτο σκηνικό με τόνους διαφορετικών αποχρώσεων πράσινου, πορτοκαλί, κίτρινου, κόκκινου και καφέ.

Σχεδιάζοντας μια διαδρομή

Ένας οδηγός που πηγαίνει στην Transalpina βασικά έχει δύο κύριες επιλογές για το πώς θα ήθελε να δει το δρόμο. Αν έρχονται από το βορρά, η καλύτερη επιλογή είναι να παραμείνουν στην πόλη του Sibiu το βράδυ πριν και να κάνουν μια ολόκληρη ημέρα οδήγησης την άλλη. Η άλλη επιλογή είναι να βρεθείτε από το νότο και να μείνετε μια νύχτα στην περιοχή του θέρετρου Ranca πριν ξεκινήσετε το ταξίδι. Βρίσκεστε ήδη στα βουνά, ξεκινώντας από το Ranca και συνεχίζοντας βόρεια, μπορεί να είναι το καλύτερα για να απολαύσετε το τοπίο της Transalpina.

Η Transalpina, είναι ένας από τους ομορφότερους δρόμους που έχω δει στη Ρουμανία 

Μετά από ένα πανέμορφο βράδυ στη Bâlea Lac, άρχισα να οδηγώ προς το Sibiu, πόλη που είναι γνωστή για τα κεραμικά και αγγειοπλάστες που χρησιμοποιούν ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ όταν διακοσμούν τα πιάτα τους.

Θα σας πω εκ των προτέρων ότι ο δρόμος είναι απλά εκπληκτικός. Η θέα από μόνη της σου δημιουργεί μια αίσθηση ότι είσαι στην κορυφή του κόσμου και σε μια ξεκάθαρη καλοκαιρινή ημέρα, ίσως κάποιος έχει την εντύπωση ότι βλέπει όλη τη διαδρομή του Δούναβη. Την μέρα που οδήγησα σε αυτή, μπορούσα να δω τις κορυφές των βουνών που βλέπονταν πάνω από τις καταπράσινες κοιλάδες, όπου τα χωριά και οι μικρές πόλεις έμοιαζαν σαν να είχαν κανονιστεί με το χέρι σαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, παρόλο που ο καιρός κατά τόπους ήταν βροχερός με ομίχλη.

Για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσετε προς τα που να κοιτάξετε: τα βουνά, κάτω τις κοιλάδες ή απλά να μείνετε συγκεντρωμένοι στον υπέροχο δρόμο.

Η οδήγηση στη Transalpina μπορεί να είναι επικίνδυνη κατά καιρούς … αλλά επιτρέψτε μου να συνεχίσω να γράφω για αυτό το φανταστικό ταξίδι. Αφού έφτασα στην κορυφή, για αρκετά χιλιόμετρα, κάποιος που οδηγεί κυριολεκτικά στην κορυφή του βουνού, θα δει έναν δρόμο που μπορεί ξεκάθαρα ίσως να είχε σκαλισθεί στην πέτρα. Στη συνέχεια, η κάθοδος αρχίζει με εξίσου αρκετές φουρκέτες και εκπληκτική θέα. Μετά από μια πολύ μεγάλη διαδρομή, οι φουρκέτες είναι όλο και λιγότερες μέχρι να φτάσει κανείς στο τέλος του βουνού, όπου ο δρόμος ξεκινάει μετά από τον ποτάμι. Η οδήγηση μέσα από τα πευκοδάση φτάνει σιγά-σιγά την περιοχή γύρω από το Târgu Jiu και έπειτα προς την εθνική οδό.

Tracer