Η απόδραση ήταν προγραμματισμένη καιρό και προορισμός το καταφύγιο North του φίλου Βασίλη στο τέλος της Άνω Παύλιανης. Ένας καταπληκτικός ξενώνας φτιαγμένος με μεράκι, μια θέα εκπληκτική, ένα δενδρόσπιτο και τα χόμπιτ σπιτάκια που δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη.

Ένα ψιλόβροχο που μας έκανε παρέα κάποια χλμ., μια αίσθηση ότι μπήκε κάπως ο χειμώνας αλλά δίχως κρύο, μια στάση στο καταρράκτη Πέτρας, που του έλειπε το νερό και καφέ στο Πολύδροσο Παρνασσού, κάπως έτσι εξελίχθηκε η διαδρομή έως εκεί.

Μέσω Μπράλου αρχίσαμε το ανέβασμα και η ομίχλη άρχισε να μας τυλίγει στην αγκαλιά της. Ορατότητα στα 2-3 μέτρα και κάπως έτσι φθάσαμε στη Παύλιανη.

Σε ένα πυκνό ελατοδάσος και υψόμετρο λίγο πάνω από τα χίλια μέτρα, η φιλόξενη Παύλιανη μας περίμενε σαν ταξιδιώτες της βροχής να την ανακαλύψουμε και να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο της στις πλαγιές της Οίτης.

Αυτό το όμορφο κατάφυτο χωριό της Φθιώτιδας χωρίζεται σε δύο συνοικίες, την Κάτω και την Άνω Παύλιανη, πρώτα συναντήσαμε τη συνοικία της Κάτω Παύλιανης και ύστερα από 1-2 χλμ. την Άνω Παύλιανη, και οι δύο γειτονιές μαζί έχουν μόνιμο πληθυσμό περίπου 500 κατοίκων. Είναι πνιγμένες στα έλατα, τις καρυδιές, τις μηλιές και τις καστανιές, στην παραδοσιακή Άνω Παύλιανη οι ταβέρνες και τα σοκάκια υπέροχα, μια νεαρή γυναίκα όμως μεταμόρφωσε το χωριό ζωγραφίζοντας έργα τέχνης στις πόρτες και αυλές των σπιτιών.

Σ΄ένα τοίχο ένα ποντίκι τραβάει την κουρτίνα μιας μπανιέρας, αποκαλύπτοντας έναν βρεγμένο και αμήχανο κύριο. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015 με λίγα χρώματα και αυτόν τον τσιμεντένιο τοίχο. Η Μαρία Λιάγκα, Αθηναία που κάθε σαββατοκύριακο πήγαινε στο χωριό του παππού της την Παύλιανη, έκανε βόλτα μαζί με τον φίλο και «συνένοχο» Βαγγέλη Ζωγράφο. Μαζί παρατηρούσαν τοίχους ή αντικείμενα και φανταζόντουσαν σε τι θα μπορούσαν να τα μεταμορφώσουν. http://www.lifo.gr/team/gnomes/59590

Το Παρκάκι αναψυχής λόγω καιρού δεν το είδαμε, αλλά το είχαμε επισκεφθεί σε παλιότερες εκδρομές στην περιοχή, από όπου και το βίντεο.

Το μικρό αλλά με μικρή δυσκολία λόγω καιρού χωμάτινο κομμάτι το ανεβήκαμε και ο Βασίλης με το χαμόγελο του  μας υποδέχθηκε στον χώρο του. Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι τραγουδούσε κάποτε η Αρλέτα, έτσι και εδώ ένα μαγικό τοπίο σαν παραμύθι μας υποδέχθηκε.

Το τζάκι μεγαλοπρεπέστατο στον χώρο, έδινε την σωστή νότα, η θέα από μέσα ανύπαρκτη λόγω ομίχλης, αλλά  οι συζητήσεις για την άγρια ζωή της περιοχής έδωσε μια μυστήρια και περίεργη εικόνα στο σύνολο.

 

Το γεύμα από έτοιμο ήδη άρχισε να  σερβίρετε και, η τοπική φέτα, τα παξιμάδια και το τυρί από Λέρο που έφερε ο Αντώνης, το λουκάνικο γιαχνί, το κρέας που ήταν άψογα μαγειρεμένο, οι σαλάτες και όλα τα άλλα, έβαλαν την εκδρομή στον σωστό δρόμο. Το κρασί γέμιζε και άδειαζε τα ποτήρια και  όλοι γύρω από τραπέζι αρχίσαμε να λέμε τα διάφορα.

Λόγω καιρού η χαλάρωση ήρθε και έδεσε, εδώ στο σαλόνι τα είπαμε όλα, τα ξαναείπαμε μέχρι το βραδινό τραπέζωμα και της τελικής πτώσης στα κρεβάτια μας.

Το ξημέρωμα άρχισε να ανοίγει ο καιρός, αλλά το ψιλόβροχο συνεχιζόταν έως την ώρα του αποχωρισμού μας από το υπέροχο τοπίο, υπέροχος καιρός με τα σύννεφα να παίζουν κρυφτό στα βουνά, τα λίγα χιόνια στα ορεινά, έδιναν μια άλλη εικόνα. Το ταξίδι μας έκανε μια στάση στους Δελφούς για καφεδάκι και ένας υπέρλαμπρος ήλιος που είχαμε καιρό να δούμε, έπαιζε με τα χρώματα και το βρεγμένο τοπίο.

Κάπως έτσι φθάσαμε στη πόρτα του σπιτιού μας και αρχίσαμε τα σχέδια για την επόμενη εξόρμηση.

Tracer