Η μαγεία της Ευρυτανίας, χωμάτινες διαδρομές, με εικόνες κρυμμένες, που ανακαλύπτουν οι ιππότες της ασφάλτου.
Από το Καρπενήσι μέχρι το Μικρό και το Μεγάλο Χωριό, είναι αυτή η διαδρομή που μένει για πάντα μέσα σου, ίσως η πιο όμορφη ασφάλτινη διαδρομή της Ευρυτανίας. Η πρωινή ομίχλη του Ιουνίου, τυλίγει τα έλατα στις απότομες πλαγιές, που καταλήγουν μέσα στον Καρπενησιώτη, θέση Κλειδί, αφού σκύψουμε με τις μοτοσικλέτες σχεδόν, ώστε να περάσουμε τον λαξευμένο βράχο, σιγά-σιγά φτάσαμε στη «θεϊκή πλευρά» του νομού.
Πλησιάζοντας στον Προυσό, το μοναστήρι της Παναγίας ξετυλίγεται μέσα από τη πρωινή ομίχλη και εμφανίζεται μεγαλοπρεπές μέσα στη χαράδρα του Προυσιώτη ποταμού.
Μια εικόνα που σου χαρίζεται μόνο τα πρωινά, αφού τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας δύσκολα φτάνεις από τους τουρίστες. Τα καφενεδάκια στη πλατεία, θα σου δώσουν θέα και καλό ελληνικό καφέ. Δίπλα στον Προυσιώτη ποταμό όμως, υπάρχει το νοστιμότατο προσούτο (που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από της Πάρμας) και τα υπόλοιπα αλλαντικά, είναι μια καινοτόμος επιχείρηση η αλλαντοποιία Στρεμμένου, που έχω επισκεφθεί παλαιότερα σε ένα απίθανο περιβάλλον.
Τέτοιες μικρές γωνιές να είχε η Ελλάδα αν και αυτό και δεν θα προσφέραμε μόνο παραλίες, καθαρό αέρα και φύση.
Και οι αντιθέσεις συνεχίζονται, από τον Προυσό μέχρι και τη Δομνίστα, ανάμεσα στα ψηλά βουνά, τα βαθιά φαράγγια και τα ορμητικά ποτάμια της Ευρυτανίας, ανακαλύπτουμε την ψυχή μιας ορεινής Ελλάδας, που ακροβατεί ανάμεσα στη μυστικιστική φύση και την τουριστική ανάπτυξη.
Το τελευταίο προπύργιο της ασφάλτου πλέον είναι στον Πρόδρομο, μετά ξεκινάει η «άγονη γραμμή», αλλιώς, χωμάτινη διαδρομή που αλλάζει ανάλογα τις καιρικές συνθήκες, αλλά είναι αποκαλυπτική. Οι απόκρημνες πλαγιές του Κεραμιδίου, γκρεμίζονται κυριολεκτικά σχεδόν μέσα στον Κρικελλοπόταμο, που σαν φίδι κυλάει ανάμεσα στις ατελείωτες χαράδρες.
Τα χωριά ζωντανεύουν τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές από τους τουρίστες, χάρη στην αειθαλή φύση της περιοχής. Στην «άγονη γραμμή» πάλι, ούτε αυτό δεν συμβαίνει, εδώ ερημώνουν μετά τον Αύγουστο, ενώ η Ροσκά, είναι η μαγική πύλη, που θα σε οδηγήσει στο Πάντα Βρέχει. Καθώς κατευθυνόμαστε προς τη Ροσκά παρατηρώ πόσο τραχύ είναι το ανάγλυφο των βουνών εδώ.
Ας είναι, έτσι και δεν έχεις φροντίσει για τα απαραίτητα σου, φαγητό η καφέ, νερό, μάλλον δεν θα βρεις, εδώ είμαστε ένα βήμα, πιο κοντά στον Θεό.
Χρόνια πολλά πίσω, τότε που δύσκολα έβρισκες ασφάλτινη διαδρομή, ήταν διαφορετικά, είμασταν έτοιμοι για όλα, τώρα μπορείς να την πατήσεις, λες, άσφαλτος είναι, κάτι θα βρω.
Στάση πριν, σε ένα πέρασμα, που από ψηλά βλέπεις το Πάντα Βρέχει, Ροσκά, Κρικελοπόταμο, εδώ θα δείτε και ένα εκκλησάκι.
Το πέρασμα για Πάντα Βρέχει εχει κλειστή τη διαδρομή από Ροσκά, έτσι, μας έβαλε τελικά στην σκέψη να συνεχίσουμε για Δομνίστα, όπου συναντήσαμε ορισμένες περίεργες καταστάσεις λόγω έργων, Βέβαια με την απαραίτητη προσαρμογή μας, όλα κύλισαν ομαλά και γλιστρώντας παράλληλα, στις λασπουδερές επιφάνειες των φρεσκοχωματουργικών έργων, συνεχίσαμε.
Στάση επόμενη στη Καστανούλα για αναπνοές και χαλάρωση των κοριτσιών που αδιαμαρτύρητα, απολάμβαναν τη διαδρομή με φόβο και πάθος, ένα βήμα πριν τη Σκοπιά όπου άρχιζε και πάλι άσφαλτος, ένα καταπληκτικό φαράγγι όμως πριν, δημιούργησε μια στάση ακόμη για φωτογραφίες. Με τα καταπληκτικά περάσματα στα φαράγγια, φθάσαμε Δομνίστα, εκεί στη πλατεία, πήραμε ανάσες με πορτοκαλάδες, πριν φθάσουμε Κορυσχάδες, για το κοντοσούβλι και τα λοιπά εδέσματα.
Βασικά δεν αναφέρθηκα καθόλου για τις μοτοσικλέτες μας, εδώ είχαμε την τιμή να έχουμε τα καλύτερα μοντέλα της KTM, 1290s, 1290T, 1090R ένα 1290R έλειπε, να ολοκληρωθεί η μεγάλη γκάμα adv.
O Γιάννης με σχετικά χαμηλή εμπειρία, (καθόλου) στο χώμα, του είχαν πει ότι το KTM πάει παντού, έτσι λοιπόν πήγαινε με το 1290S όπως στη άσφαλτο !!! α ρε Φένια, ήρωας λέμε, ο άλλος, ο Θοδωρής, προερχόμενος από 990 κυνηγούσε φαντάσματα, σταμάτησα να του πω να πάει ποιο σιγά, μην έχουμε καμία ατυχία και εκείνος νόμιζε, ότι του είπα πας αργά, οπότε άνοιξε και άλλο το γκάζι.
Οκ, εδώ έχουμε να κάνουμε με μοτοσικλέτες, που γεννήθηκαν για τέτοιες καταστάσεις, ότι ποιο adventure τόσο ποιο καλά, φορτωμένες σαν γαϊδούρια, δικάβαλα, τριβάλιτσα, δεν κατάλαβαν τίποτα.
Απλά τις οδηγείς και εκείνες, κάνουν αυτό που πρέπει, να σε οδηγήσουν με ασφάλεια στον προορισμό σου.
1090R, η εγώ έχω ξεμωραθεί, η αυτή η μοτοσικλέτα με καβλ…ι τόσο πολύ, μου είναι αδιανόητο, να έχουν δημιουργήσει μια τέτοια μοτοσικλέτα, που μεταμορφώνετε σαν τον χαμαιλέοντα. Μπαίνεις χώμα, πατάς το Off Road και απλά οδηγείς δίχως αύριο, βγαίνεις από το χώμα, το βάζεις στο Sport και γίνεσαι Rossi, μόλις βαρεθείς το βάζεις στο Rain και αυτόματα σε χαλαρώνει, κάνοντας σου και οικονομία, αφού παίζει στα 4.7 λίτρα τα 100, (5.5) λίτρα στο Sport. Φυσικά το 1290R, με λίγη κατανάλωση παραπάνω, μερικά κιλά παραπάνω και μερικά χιλιάρικα παραπάνω σου δίνει την τελειότητα του απόλυτου adventure.
Tracer
